Decreto de Graciano

O Decreto de Graciano (en latín Decretum Gratiani ou Concordia discordantium canonum,é unha obra pertencente ao dereito canónico que, como indica o seu título, trata de conciliar a totalidade das normas canónicas existentes desde séculos anteriores, moitas delas opostas entre si.^[1] O seu autor foi o monxe xurista Graciano^[2] que o redactou entre 1140 e 1142 e constitúe a primeira parte da colección de seis obras xurídicas canónicas coñecida como Corpus Iuris Canonici.^[3]

O Decreto de Graciano representa un paso importante para a consolidación do Dereito da Igrexa católica na Alta e Baixa Idade Media. A obra, monumental na súa extensión, constitúe unha achega á unificación xurídica e trátase, por tanto, do froito da actividade doutrinal dun canonista e non dunha política lexislativa pontificia, camiño que viña sendo o máis utilizado ata entón para tal fin.^[3]

A pesar de que o Decreto non foi promulgado oficialmente (aínda que, segundo a tradición medieval, sería aprobado polo Papa Eugenio III), alcanzou unha gran difusión na práctica, non só pola súa indubidable utilidade senón pola autoridade propia dos textos que recollía: canons pertencentes a concilios tanto ecuménicos como locais, europeos, africanos ou asiáticos, así como textos das Sacras Escrituras, da Patrística e dalgunhas fontes romanas (na súa segunda versión). Alén disto, a obra foi comentada mediante glosas, destacando neste punto o labor do Papa Alexandre III.

1. ↑ Friedrich Heyer, "Der Titel der Kanonessammlung Gratians" (O Título da Colección de Canons de Graciano).
2. ↑ Terence McLaughlin, Summa parisiensis ad C., q., d. p. c. et C., q., c. de "Summa Parisiensis on the Decretum Gratiani" (Summae Parisiensis no Decreto de Graciano) de Toronto.
3. ↑ ^{3,0 3,1} Enrique Gacto Fernández; Juan Antonio Alejandre García; José María García Marín. Manual Básico de Historia del Derecho - Temas y antología de textos. Lasex, SL. 2006. Páxinas 166-167.